Rozdział 5

*Cami

Szybko pobiegłam do Violi jej to powiedzieć. Przeczytała, po czym pobiegła do Diego

- Zaufałam ci! - krzyknęła do niego

- O co chodzi? - spytał

- O to.

- Ups... Wydało się... - nie próbował się tłumaczyć

- Jesteś skończony. - wkurzona Violetta wyszła. Za nią Leon i Francesca. I wszyscy. Wkurzyłam się..

Myślałam , że się rozbeczę. Wszyscy tak za nią wyszli... Wiedziałam, że już nikt o mnie nie pomyślał.

Prócz Maxiego, to co powiedział było cudowne ♥

- Cami, ja cię nigdy nie zostawię. Jestem twoim przyjacielem od zawsze i nigdy nie zrobiłbym Ci czegoś takiego. Kocham Cię. - powiedział , podbiegłam do niego i go pocałowałam. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Powiedziałam do niego.

- Kocham Cię! 

Później jakoś zleciało. Jedynie Maxi u mnie został (na noc♥). Zrozumiałam coś. Nie mam nic do Violi, mam coś do Francesci. Żal. Od kiedy Violetta zaczęła chodzić do studia, zaniedbała naszą przyjaźń. Spędza z nią całe dnie. Chodzą na zakupy i nie tylko. Nie ma dla mnie czasu... Powiedziałabym, że Violetta jest mi bardziej bliższa niż ona. Z Fran znamy się od podstawówki. Z Violą od początku roku szkolnego, a jest mi bardziej bliższa. Nie wiem o co chodzi.. Coś jest ze mną nie tak? Nie mam już prawdziwej przyjaciółki.

Następnego dnia szłam do domu po zajęciach. Zaczepiła mnie jakaś dziewczyna.

- Cześć. Jesteś Camila Torres? - spytała

- Tak.

- Miło mi. Jestem Maribel Olmos. Jestem twoją nową sąsiadką - przedstawiła mi się.

- A ile ty masz lat? - spytałam

- 17

- Ja też! - powiedziałam. Super. Może ta Maribel zostanie moją przyjaciółką?

- Masz czas na spotkanie? Pogadałybyśmy trochę, poznały się lepiej. Może się zaprzyjaźnimy? - czytała mi w myślach.

- Pewnie! - Krzyknęłam.

W domu; 

- Hej Mamo! Już wróciliście? - spytałam.

- Tak kochanie. Zajmij się Miguelem. 

Miguel to mój brat, ma 2 latka. Jest słodki ♥

- Dobrze! - powiedziałam.

- Poznałaś już państwa Olmos? - spytała

- Ich córkę. Sama się przedstawiła, jest w moim wieku. 

- Super! Może znajdziesz wreszcie nową koleżankę. - zaczęła swoje kazanie. - A widziałaś jakiego ma brata? Bardzo ładny... hm... może się z nim umówisz?

- MAMO! - krzyknęłam wkurzona i cała zawstydzona

- No co? Dziewczyny w twoim wieku już mają chłopaka - powiedziała. Nie powiem jej przecież , że chodzę z Maxim. To wstydliwa sprawa rozmawiać z mamą o chłopaku..

Poszłam z Miguelem do pokoju i zajęłam się nim. Przyszedł mi sms , w którym pisało:

,,Za co ty mnie tak nie lubisz?

Myślałam, że się przyjaźnimy!

Masz do mnie jakiś problem Camilo?

Zajmij się swoimi sprawami i życiem. 

To , że masz do mnie problemy, to jeszcze

nie znaczy, że musisz się ze mną kłócić!

A, i nie mów do mnie Fran, tylko Francesca."

Po przeczytaniu smsa od razu przytuliłam się do poduszki i zaczęłam płakać. Ale musiałam zająć się Miguelem. Przecież to dzieciak , on nie rozumie , czy płaczę....

Koniec rozdziału 5

Podobało się?